Veel Nederlanders en Belgen verhuizen naar Frankrijk om daar tegen relatief geringe kosten eigenaar van een groot pand of een groot stuk land te worden en "iets anders te gaan doen".

Bij een groot pand wordt gelijk gedacht aan het exploiteren van drukbezochte chambres d’hotes en een vrijstaand bijgebouw wordt tijdens het droomdenken omgetoverd tot een liefelijke gîte. De realiteit is vaak helaas veel minder rooskleurig.

Zo ook een eigen kampeerterrein. Het is een mooi ideaal om anderen te laten meegenieten van jouw stukje Frans paradijs, maar hoe zuur kan het zijn wanneer je al na één jaar ongeduldig verlangt naar het einde van het kampeerseizoen...

Een camping exploiteren is niet iets wat je "zomaar even doet". Het lijkt ideaal, want die toeristen moeten jouw stukje Frankrijk toch even idyllisch en rustgevend vinden als jijzelf? Je ziet jezelf al rustig op een schommelstoel voor jouw privéboerderij zitten toekijken hoe je gasten in rust van de ruimte en privacy genieten.

Hun privacy wel, maar de jouwe niet! Ze zullen op de meest ongelegen momenten aankloppen om nog een paar eieren te bietsen of om te klagen dat de wifi niet sterk genoeg is. Daarbij is de internetverbinding ook veel te traag om de laatste YouTube-filmpjes te bekijken. Nee, er is op woensdag geen brocante. Wanneer wel? Kunnen we al om 6 uur warm eten krijgen? Waarom is de bakker op maandag dicht? Er drijft een drol in het zwembad!
En heb je om tien uur ’s avonds net de voordeur op slot gedaan, dan wordt er geklopt voor nog een flesje wijn.

Het moet in je bloed zitten om vrolijk te blijven bij dit soort bijna dagelijks terugkerende rituelen en het kan jouw ideaal om "in Frankrijk iets nieuws te beginnen" veranderen in een hel.

Tel daarbij de lokale overheden die over je schouder meekijken of je je wel aan al die regels houdt die aan een camping worden gesteld.

Natuurlijk heeft het ook zijn leuke kanten. Je hebt eindelijk wat aanspraak. Je kunt je gasten wegwijs maken in de omgeving en ze wat vertellen over de Franse gewoontes. Maar ze zijn daar niet allemaal in geïnteresseerd. Het diepvriesje van de caravan ligt vol kroketten en Hollandse kaas, want dat rare Franse eten...

Begin september keren de laatste bezoekers huiswaarts en je maakt de balans op. Het seizoen is en blijft kort, dus de inkomsten zijn gering. Er is weer van alles kapot gegaan (of kapot gemaakt), dus een groot deel van je inkomsten gaat verloren aan reparatiekosten. Je moet je wifi-netwerk nog verder uitbreiden en een duurder internet­abonnement nemen. De gemeente komt langs om de toeristenbelasting te vorderen en de belastingdienst pikt de rest van je opbrengsten in. O ja, de voorzieningen voor gehandicapten moeten verder worden uitgebreid en volgens de nieuwe regels moet het aantal toiletten volgend jaar worden verdubbeld. Je hebt immers één plek te veel voor het aantal toiletten.

’s Nachts heb je nachtmerries over toiletten, over voor dag en dauw opstaan om die smurrie uit de afvoerputjes te vissen. En je hoopt dat de winter heel, heel lang duurt...