’Fransen zijn lui’.
’In Frankrijk verandert nooit iets’.

Het zijn slechts een paar clichés die worden opgeroepen door de beelden van wachtende auto’s bij een benzinepomp of ontregeld vliegverkeer. Frankrijk staakt: "Het zal eens een keer niet." Wat klopt er eigenlijk van de clichés?

Fransen staken bij het minste of geringste

In Frankrijk hoort staken bij het politieke proces. In Nederland ga je eerst praten, en als laatste redmiddel wordt er gestaakt. In Frankrijk ga je eerst staken, en dan pas praten.

Nederland heeft sterke vakbonden die iets uitonderhandelen met de werkgevers. In Frankrijk zijn de vakbonden klein en zwak. Ze zijn verdeeld. Er is onderling veel concurrentie. Ze moeten zichzelf laten zien. En dus gaan ze hard de confrontatie aan.

Fransen hebben begrip voor stakers

Fransen weten dat staken erbij hoort. Maar er zijn wel grenzen, blijkt deze week, want de droogvallende benzinepompen worden niet in dank afgenomen.

De groep die staakt is erg klein. Je hebt maar een handvol mensen nodig om een olieraffinaderij stil te leggen. In het particuliere bedrijfsleven wordt niet gestaakt en bij de spoorwegen rijden, ondanks een staking, nog altijd drie van vier TGV’s.

Met Fransen valt niet te praten

Fransen hebben het conflictmodel. Het land heeft van oudsher een feodale cultuur en daarbinnen kan er maar één de baas zijn. Dus je zet hoog in en je geeft niet toe. Dat komt pas veel later.
In Nederland verlopen vergadering heel gestructureerd. Er is een agenda, punt voor punt wordt afgewerkt. Niet in Frankrijk. Daar hebben ze ook een agenda, maar niemand houdt zich eraan. Uiteindelijk komt er wel een compromis, maar niet zonder dat er eerst flink wordt gebotst en geschuurd. De regering heeft de nieuwe arbeidswet per decreet doorgeduwd, maar de Franse Eerste Kamer moet hem nog goedkeuren. Dus er is nog ruimte voor aanpassingen. En die komen er zeker als de stakingen nog lang aanhouden.

In Frankrijk verandert nooit iets

Fransen voelen zich snel bedreigd en zijn erg naar binnen gekeerd. Het land wordt van bovenaf aangestuurd, vanuit Parijs.
Marktwerking, liberalisering van de economie, flexibilisering, dat zijn in Frankrijk al snel verdachte termen. En dus gaat het allemaal heel langzaam. "Wat de regering nu probeert, probeerde ze twintig jaar geleden ook.
Er zijn zeker wel dinger veranderd in de loop der jaren, zoalsde verhoging van de pensioenleeftijd. Daar was ook heel veel verzet tegen. Maar dat is uiteindelijk wel uitgevoerd.

Het kost wat meer tijd en moeite, maar uiteindelijk wordt deze arbeidswet in praktijk gebracht.