Een microentreprise profiteert over het algemeen van passende belastingregelingen. Het zijn belangrijke economische actoren in bepaalde landen (met name opkomende landen) of in bepaalde economische sectoren.

Hoewel dit soort onderneming soms een très petite entreprise (TPE) wordt genoemd, is de term "microentreprise" de meest in gebruik sinds de publicatie van het decreet van 18 december 2008. Dit besluit geeft uitvoering aan de Europese Verordening van 15 maart 1993 en beoogt met name de economische definitie van de onderneming te verduidelijken. Die definitie is gebaseerd is op drie kenmerken:

• het aantal werknemers: moet minder dan 10 zijn;
• de omzet: moet minder dan twee miljoen euro bedragen;
• het balanstotaal: moet minder dan twee miljoen euro bedragen.

De regeling voor de micro-entreprise

Het sociale en fiscale regime van micro-entrepreneur, ook wel micro-entreprise genoemd, is een statuut dat wettelijk voorbehouden is aan zelfstandigen, travailleurs indépendants (ETI).

Een micro-entreprise houdt zich bezig met een commerciële of niet-commerciële activiteit. De fiscale status van een micro-onderneming komt overeen met een maximale jaaromzetdrempel (€ 32.000 exclusief belastingen en € 80.000 exclusief belastingen voor ondernemingen die aankoop- en verkooptransacties uitvoeren). De Franse belastingdienst valideert deze status.

In 2018 is het omzetplafond voor micro-entreprises verdubbeld van € 33.200 naar € 66.400 voor micro-entrepreneurs die diensten factureren en van € 82.800 naar € 165.600 voor micro-entrepreneurs die producten aanbieden.

Rechtsgrondslag

De regeling voor micro-entreprises is vastgelegd in artikel 35 van de wet van 1 augustus 2003 betreffende het economisch initiatief. Op grond van deze bepalingen kunnen zelfstandigen die worden belast in het kader van de regeling voor micro-entreprises van artikel 50-05 van de Code général des impôts (CGI) of in het kader van de bijzondere meldingsregeling van artikel 102 ter6 van dat wetboek, op verzoek afwijken van de gebruikelijke regelingen voor de betaling van sociale premies en bijdragen (voorziening, regularisatie, forfaitaire basis voor de berekening van de grondslag voor de betaling van sociale premies en bijdragen), zoals deze voortvloeien uit de andere bepalingen van de artikelen L 131-6 en L 136-37 van de .