Hij of zij neemt samen met de gezondheidswerkers en rekening houdend met de informatie en aanbevelingen die hun wordt verstrekt, de beslissingen over zijn of haar gezondheid. Eenieder kan ook van tevoren zijn wensen kenbaar maken indien hij of zij niet in staat is deze kenbaar te maken, met name door een vertrouwenspersoon aan te wijzen of door zijn of haar wilsverklaring te schrijven.

Het recht om een behandeling te weigeren

Iedere persoon, al dan niet aan het einde van zijn leven, kan te allen tijde een daad van preventie, diagnose of therapeutische interventie weigeren of om onderbreking of beperking ervan verzoeken.

Indien deze beslissing om de behandeling te weigeren, te beperken of stop te zetten het leven in gevaar kan brengen, moet de persoon die aan het einde van zijn leven is gekomen, zijn of haar keuze echter gezien de situatie binnen een redelijke termijn herhalen. Hij of zij kan zich tot een andere arts wenden voor een nieuw advies voordat een beslissing wordt genomen. Ook kan hij of zij een vertrouwenspersoon vragen om hem of haar te vergezellen tijdens het overleg. Zodra de beslissing is genomen, is deze bindend voor de arts, die zich dan moet onthouden van ingrijpen nadat de patiënt is geïnformeerd over de gevolgen van zijn of haar keuze. De beslissing wordt opgenomen in het medisch dossier.

In alle gevallen waarborgt de arts de waardigheid van de stervende persoon en de kwaliteit van het levenseinde door passende palliatieve zorg te verlenen.

Het recht om verlichting van het lijden te zoeken

Iedereen heeft in alle omstandigheden het recht om te vragen niet te hoeven lijden.
De arts moet het lijden - fysieke of psychische pijn of psychisch lijden - van de patiënt voorkomen, in aanmerking nemen, evalueren en behandelen. Vooral aan het einde van zijn of haar leven moet de arts reageren op het verzoek van zijn patiënt die lijdt aan hardnekkig lijden en de nodige pijnstillende en kalmerende behandelingen toepassen, ook al kan dit tot gevolg hebben dat het leven wordt verkort.

Diepe en voortdurende sedatie

De patiënt die lijdt aan hardnekkig en ondraaglijk lijden, terwijl zijn of haar vitale prognose zich op zeer korte termijn afspeelt, kan vragen om een diepe en voortdurende verdoving tot aan zijn of haar dood, die gepaard gaat met analgesie^[1]. Diepe sedatie bestaat uit het toedienen van een medicamenteuze behandeling die de alertheid vermindert en zelfs kan leiden tot bewustzijnsverlies.

Het verzoek moet worden onderzocht in het kader van een collegiale procedure die het mogelijk maakt te beoordelen of aan de wettelijke criteria is voldaan. De collegiale procedure houdt in het bijzonder het overleg in met de aanwezige leden van het gezondheidsteam dat de patiënt behandelt, het verzamelen van het met redenen omkleed advies van ten minste één andere arts die als consultant is ingeschakeld en die geen enkele hiërarchische band heeft met de arts die verantwoordelijk is voor de patiënt en het met redenen omklede advies van een tweede consultant, indien de eerste twee artsen dit nuttig achten.
Zodra aan de criteria is voldaan, moet de arts diepe en continue sedatie tot aan de dood toepassen, gecombineerd met analgesie.