De zaak van de haan Maurice, die werd vervolgd voor „lawaaihinder” door buren die op vakantie waren op het eiland Oléron, veroorzaakte veel publiciteit. Zelfs tot in de zeer serieuze New York Times.

Na maanden van conflict en aanhangers van over de hele wereld, bepaalde het hof van Rochefort eindelijk dat Maurice zijn ochtendserenades mocht voortzetten.

Stinkende hooibalen

Het is misschien lachwekkend, maar dit soort geschillen neemt alleen maar toe. Wanneer het niet het gezang van de krekels is dat een lokale ruiter irriteert of de uitwerpselen van de bijen die de buurman verstoren, is het de geur van de mout tijdens de oogst die woede creëert.

Steeds vaker vragen burgers de gemeenteambtenaren om het gebalk van een ezel te stoppen, of het geluid van koeiebellen. De onverdraagzaamheid groeit op het platteland. En sommige conflicten kunnen fout aflopen, zoals voor een boer die 8.000 euro aan zijn buren moest betalen wegens „stinkende” hooibalen.

Geluiden en geuren

Gealarmeerd door deze "opleving" van het aantal geschillen werd onderzocht hoe de rechterlijke macht op deze aanklachten kon en mocht reageren.

Het begrip "abnormale buurtstoornis" is niet opgenomen in het Frans Burgerlijk Wetboek. Het werd opgesteld bij jurisprudentie tot aan het Hof van Cassatie. De rechter heeft geen 36 oplossingen: als hij van mening is dat de overlast abnormaal is, veroordeelt hij. Maar de rechter heeft het geen rechtsgrondslag om te zeggen: "Zo’n geluid of geur maakt deel uit van de landelijke omgeving."

Daarom nam Pierre Morel-A-L’Bailiff de koe bij de hoorns en creëerde hij een nieuw juridisch concept: "de notie van geluiden en geuren die inherent zijn aan natuurlijke, mariene en terrestrische ruimten". Zijn wetsvoorstel voor het definiëren en beschermen van "het zintuiglijke erfgoed van het platteland" werd op 30 januari 2020 aangenomen door de Assemblée nationale en moet nu worden gestaafd door de Franse Senaat. Gaat alles goed, dan kan de wetstekst kan in de loop van april in werking treden.