Het systeem dat sinds 1999 bestond, werd gebruikt voor het betalen van kleine bedragen, bijvoorbeeld voor koffie, muziek, de bakker, de krant, de parkeermeter, enz.

De belangrijkste eigenschappen waren de snelheid (de transactie vindt plaats binnen enkele seconden zonder het gebruik van een geheime code), met behoud van de anonimiteit.

Begin 2009 werden iedere week meer dan een miljoen betalingen gedaan met Moneo, voor een gemiddelde betaling van € 2,20.

Het bedrijf dat Moneo beheerde, voerde een contactloze Moneokaart in en werkte aan betaling per mobiele telefoon. Ook kon de PME (porte-monnaie électronique) worden ingebouwd in bijvoorbeeld een USB-geheugenstick.

Opladen

Het verhogen van het saldo gebeurde op speciale terminals in banken en bij geldautomaten. Er waren speciale telefooncellen waarin de kaart gebruikt en opgeladen kon worden. Ook kon de kaart thuis via een speciale kaartlezer en een Internetverbinding worden opgeladen.

Groene kaarten

Op sommige postkantoren werden kaarten verkocht met een bepaald saldo.

Weinig animo

Ondanks alle mogelijkheden sloeg het systeem in Frankrijk niet echt aan. De Fransen wilden weten hoeveel ze in de knip hebben, en dat was aan een kaart niet te zien. Ook stonden niet alle winkeliers te springen om het systeem in te voeren, ondanks de lagere kosten dan betalingen per creditcard.

Tot 28 juli 2015 kon het saldo van de kaart worden gehaald en op 29 juli ging de stekker definitief uit het systeem